विश्वाश

हर्मिको पाखापखेरामा जन्मियको म।
भन्छन  जिबन जिउन कसै न कसैको आवश्यकता पर्छ भनेर।
कुरा ५९ सालबाट सुरु हुन्छ।  मलाई पनि यस्तै यस्तै हुँदै गयो।
म कक्षा नौ मा आधयान गर्दै थिय। यसै करममा म बिदेस ---
जाने  तयारी गर्दै थिय। नेपाल मा बसेर के गरियला र भन्दै।
सबै साथीहरु बिदेस जादै थिय। म पनि यक  गरीब परिवार -
मा जन्मलियको मान्छे,आफ्नो भबिस्यको बाटो खोज्दै थिय।
सम्योगबस यो कुरा सबैले थाहा पायछन। अनी यक दिन---
 मलाई कोही अन्जान ब्याक्ती आयर दाई एुटा खबर छ यहाँ
अौनुत भन्दै आयो। मलाई क् खबर कस्तो खबर केही थाहा थियन।
पर पुगेपछी उसले भन्यो हजुरलाई चिट्ठी आको छ।
कस्को हो, कसले पठायको भन्दा उत्तर आयन। बेलुका घर आय
अनी खोली हेरेको थिय, तेसमा  लेखियको थियो। तिमी बिदेस
जादै छौरे,हाम्रो यो कलिलो नातालाई छोडेर कसरी जान्छौ,
मेरो पहिलो प्रेम, तिमी गयपछी म यक्लाई कसरी बस्ने,
मेरो को छ र, तिमी थियौ तर छोडेर जान लायौ ,,,,,,,,,,,,,,
यस्तै यस्तै।
                हासो मजा गरिन्हेयो तर म यति गहिराहिमा पुगिसकेको थि इ न।
मलाइ अचम्ममा लायो किनकी मैले त सो चे को पनि थिएन तिमि यति
गहिराहिमा पुगेकि छौ भनेर। यस्तै गर्दा पत्त्र आदान पर्दान हुँदै गयो, यसपछी
हामी यती गहिराइमा पुग्यौ कि यक आपसमा नछुट्टिने रे। मलाई उसले यती
विश्वाश दिलायो कि तिमी बाहेक अरु कोही पुरुसको आँखा सँग मेरो आँखा
जुद न गयो भने तो दिन मेरो अन्तिम दिन हुनेछ। यती धेरै विश्वाश दिलाय
पछी मैले पनि सुविकार गरे। हामी जता गयपनी सँगै हुन्थेयौ। यहाँसम्मकी 
यक दिन नदेख्दा नरमाइलो लाग्ने गर्थेयो।

              दिनहरु बित्दै गय। टाढा हुँदा फोन मा घण्टा घण्टा म कुरा गरिरहन्थेयौ।
यो माया भन्ने शब्द पनि कस्तो अचम्मको हुदोरहेछ।  लगातार  हाम्रो मायाले
साचिकै मायाको रुप लियको छ। शायद यती पुरानो र गहिरो माया शायद
थोरैको होला। हाल सम्मत राम्रै चलेकै छ हेर्दाइ जा दा कहासम्म पुगेर यत्त्रा
सक्किने हो थाहा छैन। गर्ल फ्रेन लाई लाईफ फ्रेन मा ढाल्न सकिन्छ कि
सकिदैन तो त पछाडि देखिने कुरा हो। जे होस् मानब मायामा फसेपछी
त्यसबाट बहिर अौन गाह्रो हुदो रहेछ। यो सबै माया गर्नेहारुलाई थाहा होला।
माया नगरने हरुले हासोमा उडाउछन तर कसैले कसैलाई माया गर्छ भने यो
पारीभासा दिन आबस्यक हुँदैन होला।
               कसैलाई माया गर्छौ भने माया दियर हेर, कसैको माया लिन्छौ भने
माया लियर हेर।