आफ्नै जिन्दगीको कथा

                                फूल भन्थे जिन्दगीलाई मरे पछि नाऊ केहों । 
                                जली सक्यों मुटु अब नसोध भो घाऊ केहों ।।

                                कहिले आँधी चली चली कहिले हुरी चली ।
                                फुल्नै नपाई डाली बाट झर्यो जिन्दगी ।।

                                दुखीयाको कर्म खोटो नचल्ने मोहर जस्तो ।
                                आफ्नै आसुँ बिष बन्यो भाबिको यो लेखा कस्तो ।।

                                एका देशाको कथा जस्तै झुट्टो जिन्दगी ।
                                बिधुवाको सिँउदो  जस्तो रित्तो जिन्दगी ।।

                                कहिले दुखी साँझ बनी कहिले रात बनी ।
                                बिहानीको आसै आसमा बित्यों जिन्दगी ।।

                               मोरङ नेपाल
                                         काली ।