एका देशको कथा (२०६१-०४-३१)

उ एउटा गरीब परिवारमा जन्मेको केटा हो । जिन्दगीको दौडानमा दौडिदै जादा
नानाथरी जालहरुमा फस्दै जान्छ । यस्तैमा साउनको ३१ गते घर छोडेर बाटो-
सम्म साथी लाई पुर्याउन जान्छ । कारीब दिनको ३ बजेतिर साथी सँग बिछोड
भई फर्कन्छ । घर अाइपुग्दा रातको ९ बजिसकेको हुन्छ सबै तिर सुनसान ।
रातै भरी सुनसान, बिछोडको पिडा कसरी निन्द्रा परोस बिहानी मिर्मिरे उज्यालो
हुन्छ । बिहानै मेला जान्छ । तेइ दिनदेखी बिरामी पर्छ । १० दिन पछी अस्प-
तल लगिन्छ । ब्यथा पत्ता लाग्दैन , घर फर्काइन्छ । धामी झाक्रिको उपचार् पनि
लाग्दैन । फेरी एक हप्ता पछी अस्पातल लगिन्छ ! अझै पत्ता लाग्दैन ब्यथा ।
तेसपछी पाटन अस्पातल काठमन्डौ लाई चिट्ठी लेखिदिन्छ । २१ गते तिजको
दिन अस्पातल लगिन्छ । इमर्जेन्सी रूममा लगिन्छ । भाग्य बस गाउकै डक्टरको
शाहयता मिल्छ । तुरुन्तै अप्रेसन हुन्छ । अप्रेसन पछी उसलाई कुनै बेडमा लगेर
सुताइन्छ । अझै सन्चो हुँदैन । ३३ दिन पछी घाऊ पाकेर फुट्छ । पिप र रगतले
सबै बेड भिज्छ । नर्स हरु आयर निचोरेर २ लिटर पिप र रगत निकाल्छन ।
बल्ल अली सन्चो भयको महसुस हुन्छ । अस्पातलमा उसको खुट्टामा पित्तलको
२ फिट लामो रड राखी बर्मालेछेडेर २० लिटर पानी राखेर झुन्ड्याइयको थियो ।
बेडले पोलेर शरीरको छाला सबै उक्कियर गयको थियो । उ यता उता पल्तन
नसक्ने थियो । जे होस् उसले जिबनमा रमाइलो सँग बिरामी दिनहरु बितायो ।
कारीब ७० दिनको अन्तराल पछी उसलाई घरतिर फर्काइयो । बाटोमा उसलाई
बाबा र भाई ले मर्यो भनेर छोडेका रे ! जिबन ....
          कस्तो अनौठोको जिबन   
कसैले पनि बाच्छ नभनेको मान्छे आज सबैको सामु उभियको छ । दु:खमा कोही
पाइदैन रहेछ भन्ने शिक्षा उसले यहाँबाट पायो । गाउलेले बाट उसले सक्दो मद्घत र
शाहयोग पायो तर उसलाई आफ्नले नै ।
                     उ भन्छ म सबै सबैको ऋणी छु मैले शायद कसैको पनि गुन तिरेर
सक्दिन होला तर पनि कोशीस भने गरिरहने छु ।
               उ भन्छ शिक्षा पढेर मात्र होइन परेपछी धेरै पाइदो रहेछ ।