बयापानी

                 बयापानी गाउ सुन्दर र मनमोहक छ भन्दा फरक नपर्ला ।
यहाँ निरन्तर रुपमा ३ वटा धारा बाट पानी बगिरहन्छ । हिउद बर्खा
उस्तै रुपमा बगिरहने पानीले गर्दा जनतालाई पानीको अभाब भयको
छैन भन्न मिल्दैन । किनकी पानीको स्रोत भयर पनि राम्रो सदुपयो-
ग भयको छैन । यो पानीको राम्रो सदुपयोग गर्ने हो भने जो कोही --
पनि खाने पनिको समस्यामा अल्झिरहन पर्दैन । कारीब ४ किलोमि-
टर वारीपरिका जनताले उपयोग गर्न सक्ने पानी तेसै खेर गैरहेको  ।
यक्काइसौ शताब्दिका जनता भयर पनि पुर्खाको फलो गर्दै आइरहेका
छन  यहाँ । खै कहिले बिकास हुनेहो यस्तो चालाले हाम्रो गाउ देश ।
भयका स्रोत र साधनको सदुपयोग गरी प्रयोग गर्न मिल्दैन भनौ वा
दिदैनन भनु । यहाँ यस्तै छ । कोही कोही यही खाने पानीले सिँचाहि
गर्छन् कसैलाई पिउने पानी लिनको लागि घण्टाको बाटो जानुपर्ने बाध-
याता छ । जो ठुला बडा बन्छन उनिहरुलाई पुगेकै छ, जसलाई बोल्न
पनि दिइदैन उनिहरु यस्तै बिबसतामा बाँच्न बाध्धय छन । यसको -
बारेमा अब केही पहल गर्ने र गरिदिने होकी ?  यस्तो  समस्या आहाले-
का जनता र पाण्डे गाउका जनता र बयापानिका जनताले भोगी रहेका
छन ।

हाम्रो चम्पावती नदी ( चेपे )

                सुन्दैमा सुन्दर नाम छ दुध पोखरी । दुध पोखरी बाट
सुरु भइ चेपे घाट अर्थत मर्स्याङदीमा पुगेर मिसिन्छ । शुरुको
नेपालका राजा द्रब्य शाह र नरहरी शाहको सिमानाको रुपमा
चेपे नदी रहेको थियो । दाजु नरहरी ले भाइ द्रब्य लाई दुई--
वटा राज्य नै दाइको हुनुपर्छ भन्ने अडान लिय पछी दाजु -
भाईको बिचमा झगडा भयको थियो । यसपछी उनिहरुकी -
आमाले झगडा रोक्नको लागि आफ्नो दुधको धारा चेपेको -
मुहान दुध पोखरिबाट बगाइ आमाको दुध नाग्न नपाउने --
बनाइ दाजु भाईको बिचको झगडा रोकेकी थीइन् । जसबाट
यो चेपे नदी पवित्र जलको रुपमा रहेको छ । तिर्थालु हरु
बर्षको यक चोटि यसको सिर मा नुहाउनको लागि जाने
गर्दछन ।
             यो नदी अरु नदिहरु जस्तो फोहर र धमिलो पानी
छैन । सफा निर्मल पानी बगिरहन्छ । लिग्लिग्कोट र -
राइनस्कोट को फेदिबाट यो नदी बगेको छ ।

हाम्रो गाउंको स्कूल श्री शिखर ज्योति प्रा . बि

हाम्रो गाउंको स्कूल
श्री शिखर ज्योति प्रा . बि .  
हाम्रो सानो स्कूल ले हाम्रा बिकसित् नै भन्न पर्छ, यस्ता बिद्यार्थी उत्पादन गरिरहेको छ । जहाँ आध्यान गर्ने जो कोही पनि अशफल् भयको देखिदैन । यस्को देन भनेको शैछिक बाबु आमा र गुरु हरुको देन नै हो । प्रा . बिका गुरुहरुले बिद्यार्थी हरुको उज्जल भबिस्यको लागि समयको सदुपयोग गरी
गुण्स्तर् शिक्षाको सथापना गरी बिद्यार्थी हरुले राम्रो शिक्षा हासिल गरेका छन ।
                                     ५ गुरुहरु रहेको सो बिधालयमा समयको हिफाजत गरी पठन पाठन कार्य हुन्छ ।
सुरुमा सो बिधालयमा बनका स्याउलाले छाइयको थियो । डेक्स बेन्च पर्याप्त मात्रमा थियनन । बर्षा हुँदा बिधायालय बन्द गर्नु पर्ने हुन्थेयो भनेर भन्नु हुन्छ प्रधानध्यापक नारायण पाण्डे । हाल आयर यो बिधालय सम्पन्न साली बनेको छ । खेल्ने मैदान,डेक्स बेन्च,पिउने पानी, चर्पी को राम्रो ब्याबस्था छ । यस्तो हुनुमा हाम्रा गुरुहरु र समितिका सम्पूर्ण सदस्यहरुलाइ सलाम दिनै पर्छ ।
तेजबकस मिया
हर्मी १ बयापानी
गोर्खा । 

आफ्नै गाउ घर पाखा पखेरा

        

       आज फेरी कताकता बाट आफ्नै गाउ घर पाखा पखेरा हरुको

अनायासै सम्झना    आउँदा मेरो मन भित्र देखेनै रसायर आउछ ।
के गर्नु जिन्दगीको गोरेटोमा हिन्नै पर्ने । बनपाखामा गाई बाखरा
चराआउँदै सालको   पात बजाउदै     चरिहरुको चिरबिर  सङै उनिहरु

सङै आबाज मिसाउदै      गीत गाउदै कती रमाइलो हुन्थेयो । अनी

गोठाला    गोठल्नीहरुसङै जिस्स्किदै      हिनेको बगैचामा गयर आप

हल्लायर झर्दा पाकेको मलाई भन्दै झगडा गरेको अनी गोठालोमा

खाजा खादा चाउचाउको नुन पनि आदी आदी खाको ! अहो ! गर्मी

हुँदा चेपेखोलामा पौडी खेलेर साज घर आउँदा उकालो बाटो थाकेर

लखतरान । मेला पात हिन्दा जिस्किदै रमाइलो गरेको सम्झनाले
सताइरहने । अब त ति दिन फर्केर आउँदैनन होला । ठिकै छ

नि जिबनको दौडानमा दौडनै पर्ने यस्तै रहेछ जिन्दगी समय सङै

परिवर्तन हुनुपर्ने ।
                         आमाले पकायर दियको खानेकुरा खान कती मिठो

हुन्थेयो     सम्झँदा   

पनिमुख रसायर आउछ । आज भोली त सङी

साथी हरु कता कता पुगे होलान है ?

           कोही छोराका बाउ त कोही बच्चा का माउ भय होलान ।

 तेज बकस मिया

एका देशको कथा (२०६१-०४-३१)

उ एउटा गरीब परिवारमा जन्मेको केटा हो । जिन्दगीको दौडानमा दौडिदै जादा
नानाथरी जालहरुमा फस्दै जान्छ । यस्तैमा साउनको ३१ गते घर छोडेर बाटो-
सम्म साथी लाई पुर्याउन जान्छ । कारीब दिनको ३ बजेतिर साथी सँग बिछोड
भई फर्कन्छ । घर अाइपुग्दा रातको ९ बजिसकेको हुन्छ सबै तिर सुनसान ।
रातै भरी सुनसान, बिछोडको पिडा कसरी निन्द्रा परोस बिहानी मिर्मिरे उज्यालो
हुन्छ । बिहानै मेला जान्छ । तेइ दिनदेखी बिरामी पर्छ । १० दिन पछी अस्प-
तल लगिन्छ । ब्यथा पत्ता लाग्दैन , घर फर्काइन्छ । धामी झाक्रिको उपचार् पनि
लाग्दैन । फेरी एक हप्ता पछी अस्पातल लगिन्छ ! अझै पत्ता लाग्दैन ब्यथा ।
तेसपछी पाटन अस्पातल काठमन्डौ लाई चिट्ठी लेखिदिन्छ । २१ गते तिजको
दिन अस्पातल लगिन्छ । इमर्जेन्सी रूममा लगिन्छ । भाग्य बस गाउकै डक्टरको
शाहयता मिल्छ । तुरुन्तै अप्रेसन हुन्छ । अप्रेसन पछी उसलाई कुनै बेडमा लगेर
सुताइन्छ । अझै सन्चो हुँदैन । ३३ दिन पछी घाऊ पाकेर फुट्छ । पिप र रगतले
सबै बेड भिज्छ । नर्स हरु आयर निचोरेर २ लिटर पिप र रगत निकाल्छन ।
बल्ल अली सन्चो भयको महसुस हुन्छ । अस्पातलमा उसको खुट्टामा पित्तलको
२ फिट लामो रड राखी बर्मालेछेडेर २० लिटर पानी राखेर झुन्ड्याइयको थियो ।
बेडले पोलेर शरीरको छाला सबै उक्कियर गयको थियो । उ यता उता पल्तन
नसक्ने थियो । जे होस् उसले जिबनमा रमाइलो सँग बिरामी दिनहरु बितायो ।
कारीब ७० दिनको अन्तराल पछी उसलाई घरतिर फर्काइयो । बाटोमा उसलाई
बाबा र भाई ले मर्यो भनेर छोडेका रे ! जिबन ....
          कस्तो अनौठोको जिबन   
कसैले पनि बाच्छ नभनेको मान्छे आज सबैको सामु उभियको छ । दु:खमा कोही
पाइदैन रहेछ भन्ने शिक्षा उसले यहाँबाट पायो । गाउलेले बाट उसले सक्दो मद्घत र
शाहयोग पायो तर उसलाई आफ्नले नै ।
                     उ भन्छ म सबै सबैको ऋणी छु मैले शायद कसैको पनि गुन तिरेर
सक्दिन होला तर पनि कोशीस भने गरिरहने छु ।
               उ भन्छ शिक्षा पढेर मात्र होइन परेपछी धेरै पाइदो रहेछ ।